taksimetre.blogspot

"Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde Rock 'n Coke’a giden küçük bir kız çocuğu varmış. Bu kız çocuğu, her aktivitede yaptığı gibi yine toplu taşıma araçlarını kullanıyormuş" diye başlıyor bizim hikayemiz.

Skin, Korn ve Cure’ün 3’ü 1 arada yapacağı güzel bir gün erkenden başlar. Erken dediysek abartmayalım. Kahramanımız saat 17 civarında otobüs kuyruğundadır. Bu kuyruğu bir yere not edin, çünkü kahramanımız kendisini bekleyen bilet kontrol, bilet kesme, çanta kontrol ve en sonunda da cardrock kuyruklarından henüz bihaber. Şu anda onu rahatsız eden tek şey, dakika başı yanına gelip “Bilet verelim mi abla? 3 bilete gidiyor bak.” diye diklenen satıcılar. Hayır, akbilim var ve hayır, 2 bilete gidiyor.

Akbilimle aramızda özel bir bağ var. Ucu ucuna beni aktarmalara yetiştirip o diruudidip sesini çıkardığında ve hep içinde özenle 380 kontör gibi abuk kontörler bulundurmasıyla, çoğu zaman uğruna beklediğim dolum kuyruklarının çilesini unutturur bana. Her ne kadar bu sene patlama gösteren ulaşım fiyatları kendisini hafiften cepten çıkarıp çantaya koydurtsa da her ilişkide olur böyle dönemler diyoruz. Hani, otobüslerin dolmuşlara yenildiği türden. Şunu bir köşeye yazmalı, otobüs her zaman saatinde kalkar, dolmuşun ise dolması gerekmektedir.

Hoş, RocknCoke’a giden otobüs biraz daha farklıcaydı. Bu otobüsün de kalkması için dolması gerekiyordu ama şikayet etmedik. Arkadaşımla yaklaşık 30 dakika bekleyip, zil-zurna sarhoş “kusura bakmayın araya kaynak yapıyoruz ehehıjk” diyen iki hatunun da eklenmesiyle iyice alevlenen, yarım saat içinde iki şişe kavaklıdere kırmızı şarap devirmiş kitleyi de geçtikten sonra otobüste yerimizi aldık.

Ve otobüs doldu ve daha da doldu ve en fazla doldu. Artık heryerde insan vardı. Şoför kalkmaya karar verdi, bu şekilde 1,5 saatlik kesintisiz bir şehir-içi yolculuğa da start vermiş olduk. Trafik yok. Araç da hızlı gidiyor ama bir süre sonra “naber nasılsın”lar, “össde 280 puan yaptım çok iyi değil mi”ler, “jonathan davis’in boyu 190 mış biliyor muydun”lar kesilince insanlar da mızmızlanma başladı. Alternatif gençliğin otobüs içi manzarasını da aksettirelim; az sonra 4 ocak 1987 doğumlu olduğunu tüm otobüsün duyacağı, file etek, siyah converse hatunumuzun midesi bulanır. Arkadaşım yer vermeyi teklif eder ama hatun “alternatif”tir ve hemen bir çözüm üretir, yere oturur. Buraya kadar çok alternatif de, yerden kalktıktan sonra kolonyalı bezle bacaklarını silmesi kısmına pek mana veremedik.

Herneyse. Bu arada kırmızı otobüslerin en sevmediğim özelliği olan yanyana 4lü koltukların kapladığımız iki kişilik yeri haricindeki koltukta alternatif bir abimiz ve alternatif bir ablamiz uyumaktadırlar. Buraya kadar herşey gerçekten normal. Sanırım alternatif olan kısmı, abimizin bir omzunun benim alanımın %50sini işgal etmesi olabilir. Evet, sanırım budur.

Vakit ilerler, uyuyan uykusunda, yerde oturan mide bulantısında, gevezeler yüksek sesle çene çalmakta, ha bu arada hikaye anlattığımıza göre bir de develer tellal, pireler berber, bildiğimiz çayır-çimen otları dişhekimiyken, otobüsten homurtular gitgide yükselmektedir. Derken olan olur. Alternatif bir abimiz, muhtemelen yaş 15, cebinden alternatif sigarasını, ismi lazım değil marlborodur kendisi, ve çakmağını çıkarır; yakar. Ve sırayla otobüste sigaralar yanmaya başlar. O köşe sigara köşesi, bu köşe dumanaltı derken ortada kahramanımız kalır. Üstüne üstüne dumanlar üfürülmekte, gaz-geçirgen olan lensleri olanca hızıyla gözlerini yaşartmakta ve küller, hırkasına desen yapmaktadır. Rüzgarın esiş yönü ve camlardan içeri giren hava akımının hesabına düşemeyecek kadar alkollü alternatif arkadaşlar kültablası niyetine; koltuklar, üstlerimiz başlarımız ve yerleri kullanmaya başlayınca, arkadaşım ayakta duran birini çekiştirir ve şöyle der “ne zamandan beri otobüste sigara içiliyor?”
İşte hikayemiz de böyle biter.

Durun aslında bitirmemiştim. Milletin yarısına kadar bile okumaya üşeneceğini garantilediğim bu yazının bir de otobüsün durdurulma kısmı var ki burası başlı başına bir paragraf eder; (buyrun)

Beylikdüzü kavşağında otobüs durur. Ah hayır, ne şehir magandaları, ne de Redkit’ten fırlamış joe-jack-brian-avarel kardeşler (3ncüsü brian miydi yoksa sallıyor muyum?)... Bunlar düpedüz alternatif magandalar. Şoförle konuşup, otobüsü durdurup inen; “Tekel bayiini durak olarak belledik, bakın biz çok alternatifiz, ooh şimdi otobüsü 10 dk otobanın köşesinde bekletiriz de, yaylana yaylana gidip kutu biralarımızı alırız, şoföre de kıyak olsun diye bir şişe su yollarız.” diyen magandalar.

Her aktiviteye giderken otobüs, minibüs ve benzerini kullanmayı çok seven bendeniz, bu yolculuk bittiğinde, duygularımı ifade etmek için şunları dedim; “oh.. hele şükür.”

Şimdi yazının ana fikrine gelelim, okuduğumuzu anladık mı?
Otobüsler, toplu taşıma araçlarıdır.
Toplu taşıma araçlarında, seyir halindeyken şoför rahatsız edilmez.
Yüksek sesle herkesi rahatsız edecek biçimde konuşulmaz.
Milletin üzerine abanıp uyunmaz.
Durak olmayan yerde otobüs durdurulmaz. Hadi durduruldu diyelim, 10 dakika bekletilmez!
Kabuklu yemişleri felan geçtim, o an fırsatım olsaydı “gel muccuk” diyip fındık fıstık atardım orası ayrı ama sigara ne ola ki?!
Bu kadar mı geride kaldınız “alternatif” arkadaşlarım.
Eğer alternatif olmak uğruna yapıyorsanız, üzgünüm çok mainstreamsiniz, aykırı olmak namına yapıyorsanız, üzgünüm çok özentisiniz. Yok, aş eren hatun moduna girip “sigaram geldi!” diye kriz-atağı geçiriyorsanız, üzgünüm bir bağımlısınız. Bu durumda size şu şarkıyı hediye ediyorum;

“We’re so creative so much more
High above but on the floor.
It’s not a habit it’s cool i feel alive
If you don’t have it, you’re on the other side
I’m not an addict.
That’s a lie.”

Bu hikayenin sonunda gökten 3 elma yerine, şiddetli bir sağanak düştü. Şemsiyemiz vardı bizim. Muradımıza da erdik. Kerevete de siz çıkın lakin yoruldum.